Denak batean eta bakoitza berean.
Batzuetan karro zaharrak gelditu egiten dira bide hertzetan ,erreka baxterretan
egurtsuak gelditzen diren moduan,urak haiek arrastaka emateko indarrik gabe
geratuko balitz bezala eta une batez haren ondoan beste adartxo batzuk pilatzen
dira eta azkenik libratu eta bidea aurre egiten dute/dugu, zeren hori bai da
bizitzaren zentzua.
1958-2013
Udaberriko lehen
eguzki printzekin koadroaren beste aldera joan haiz eta gu hemen kronletxa moduan,
hire
arrastoarekin nola agurtu ez dakigula.
Herriaren memori ,
Tolosako periya Zeharkatu eta Oria ibaia
barrendikan abiatuta izango haiz mendietan gora magaletan.Ez hua bakarrik
,Altzoko erraldoia,San Migeleko herensugea, Aralarko artzaiak , Preaileaitzeko Txamana,
inauterietako karrozak hirekin zijoaztek Aralarko zelai goxoetara ,hizketan
egin behar omen dek Barandiaranekin .
Eta orain duda zeukiat,
gizon bat ote hintzen erromaniko koadro bat amesten edo koadro erromaniko baten
amets bat ez ote hintzen.
Hire tailerra , koba
zulo eta ermita argi loaren magalean
zegok,eta gure bihotzeko itzalak ezin hasetu
hik utzitako kandelarekin.
fondo urdina
zeruan
lur koloreak azpian
elur txuriak tartean
arrastoa beltz bat egan
paretaren
gainean
aio Iñaki ,
huts geratu gaituk
Alkiza 20132ko
martxoak 16
Con los primeros rayos de sol primaverales te marchaste al otro lado del
cuadro y nosotros reunidos contigo a modo de crómlech sin saber cómo despedir
tu estela.
Memoria popular, atravesaste la feria de Tolosa y atraves del Oria ascendiste
hacia las cumbres.
No vas solo, el gigante de Alzo, el dragón de S. MIguel, los pastores de
Aralar, el chaman de Preileaitz, las carrozas de carnavales te acompañan a las campas de Aralar, dices que tienes que
hablar con Barandiaran.
Y tengo una duda si eras un hombre que soñaba el cuadro románico o si el
cuadro te soñaba a ti .
Taller, cueva y ermita esta en el regazo del sueño de la luz y no es
suficiente la candela que nos dejaste para iluminar la sombras en nuestros
corazones.
Fondo azul como el cielo
la tierra toda bajo el
franja de cumbres nevadas en medio
un rastro negro se eleva
y vuela sobre la pared
aio Iñaki, somos
todo el vacio.
